Talulabelle
zondag 12 mei 2019
Wie niet waagt wint nooit toch? Heb je even tijd want dit verhaal is langer dan wat je van ons gewend bent. We torpederen hier een drie-traps-raket van jewelste. Denk je 'koekoek dit duurt me te lang..' Even goeie vrienden. Lees je verder tot het einde? dank en hulde! doe je mee? ultra ultra fijn ❤️
Zoals gezegd, we hadden een ontmoeting met een dame van 82.
“Je zult maar die ene druppel zijn..” en daar had ze ons ineens heel stil mee. We drinken thee met een petit fourtje in de woonkamer . Kaarsen branden en buiten miezert het grijs en grauw. Mieke Kaspers is 82 jaar en afgelopen maart hielp ze twee weken in een groot vluchtelingenkamp op Samos.
“Ik stond daar in het kamp, in m’n lange gele regenjas samen met andere vrijwilligers om me heen. Ik was de oudste van de groep. Eén van de jongens die de hulpverlening coördineert keek me lachend aan en vroeg me “Hoe kan dat? wat komt U doen?” “Helpen..’ zei ik, en toen omhelsde hij mij”.
Als iets een rode draad is in het leven van Mieke dan is het oog hebben voor een ander. Mensen zien, en hulp bieden daar waar nodig is. “Van kleins af aan heb ik geleerd en gevoeld dat het belangrijk is om er te zijn voor anderen. Het is me geleerd om iets te betekenen voor hen die het nodig hebben. Dat heb ik van mijn ouders mee gekregen, dat is het voorbeeld wat zij mij gegeven hebben. Toen ik hoorde binnen mijn kerk dat er een groep naar Samos zou gaan om te helpen dacht ik heel even “ach wat jammer dat ik daar te oud voor ben..” en dan zegt ze schaterlachend “Drie weken later zat ik in het vliegtuig naar Griekenland”.
Het vluchtelingkamp waar Mieke hulp geboden heeft biedt plaats aan 450 tot 500 mensen, inmiddels wonen er 4300 vluchtelingen binnen de hekken en zo’n 1600 daar vlak buiten. Dat de kampen op de Griekse eilanden uit hun voegen barsten, komt doordat er nog steeds meer mensen aankomen dan er door mogen reizen. Asielzoekers moeten sinds de EU-Turkije-deal van maart 2016 de uitkomst van hun lange procedures afwachten op de eilanden. Die restrictie is ingesteld om te voorkomen dat ze op eigen houtje en illegaal verder Europa in reizen. Alleen ouderen, ernstig zieken, hevig getraumatiseerden en andere als kwetsbaar aangemerkte mensen mogen op de boot naar het vasteland.
“Ik had drie weken om me voor te bereiden en eigenlijk heb ik me in die hele voorbereidingstijd geen zorgen gemaakt. Ik voelde alleen maar heel veel energie. Natuurlijk vraag je je af wat je te wachten staat maar het ging als vanzelf.” Samen met alle andere vrijwilligers vond Mieke onderdak in een zogenaamd volunteer-house. “We lagen met een aantal mensen op een kamer. Het leek wel een legpuzzel. Ik kan je zeggen dat het me niks kon schelen, ik was niet moe, niet bang. De sfeer onderling was fijn en ik heb echt lieve mensen ontmoet. Jonge mensen die hun baan in hun thuisland hadden opgegeven om een tijd te kunnen helpen. Een ouder Canadees echtpaar dat samen kwam helpen en elk jaar opnieuw terug komt. Zo inspirerend. Mensen uit alle hoeken van de wereld”.
“De eerste week hebben we in een grote loods kleding gesorteerd. De hele dag. Je voegt je in de noodzaak van dat moment. We maakten pakketten van maat S tot en met maat XL. Ik merk nu ik terug ben in Nederland , en ik een persoon ontmoet, ik onmiddellijk scan, oh die draagt een maat M, of een maat L”
Zo’n 3000 pakketten gingen er door hun handen. Basale survival pakketten met een onderbroek, sokken, een trui, een broek, een shirt, een jack en een slaapzak. Deze werden uitgedeeld met een hygiëne pakket: Tandenborstel, zeep, shampoo en toiletpapier.
“Pas na een week kwam ik voor het eerst in het kamp. Ik zie mezelf nog zo staan met m’n regenjack en een pet op. Gedurende de dag voelde ik alles koud en nat worden van de regen. We hebben daar een hele dag pakketten uitgedeeld en ik kon alleen maar kijken naar alle mensen die in de rij stonden. Zonder jas, op slippers, wachtend op hun beurt. Met eindeloos veel geduld. Wat kun je doen? Ik maakte een praatje voor zover dat ging. Meer dan ‘we hope you have a good day’ was het vaak niet. Elke avond als wij terug gingen naar ons droge huis, gingen zij terug naar hun natte tent. Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe onmenselijk de situatie daar is..”
Als Mieke na een dag uitdelen met de groep terugloopt naar haar busje wordt ze aangeklampt door een vrouw. “Zij was net aangekomen op Samos. Zo uit een boot gestapt na een barre tocht en ze had niets bij zich. We keken elkaar aan en ze vroeg me of ik iets voor haar had. En ik, ik had helemaal niks om haar te geven, dat staat zo op mijn netvlies gebrand. Deze vrouw dwaalde door m’n hoofd. Samen met m’n collega’s ben ik toen terug gereden naar ons volunteer huis. Toen ik ’s avonds in m’n bed lag begon het verschrikkelijk te donderen en te bliksemen. Ik kon alleen maar aan haar en aan alle kinderen denken. Zouden ze goed liggen, zouden ze bang zijn, zijn ze veilig?”
Waar veel mensen met elkaar leven stapelt het afval zich op. “Je ziet gezinnen die hun plek schoonhouden, de boel mooi verzorgen. Kleden neerleggen, ze proberen het huiselijk te maken. Maar veel van deze mensen zijn gelaten, bijna apathisch. Het vuil ligt letterlijk rondom hun tent. We hebben geprobeerd om met een grote groep vrijwilligers vuil te verzamelen. Etensresten, afval, menselijke uitwerpselen. Flessen vol urine. Dit laatste komt omdat er op zo’n grote groep mensen maar 10 toiletten zijn. Geen douches, geen wasmachines. Als wij dat afval verzamelen en aan het einde van de dag langs de kant van de weg zetten, pas dan wordt het opgehaald door de gemeente” Op onze vraag of men het niet ongemakkelijk vind om een dame van 82 hun afval te zien opruimen is het antwoord heel duidelijk nee. “Dat zien ze niet, ze kijken toe, hebben een doffe uitstraling. Je moet je voorstellen dat je leeft in zo’n inhumane situatie, dan heb je wel wat anders aan je hoofd..”
Mieke vertelt haar verhaal vanaf het puntje van haar stoel, terwijl haar thee koud wordt stromen de verhalen over tafel. “Ik heb zoveel te vertellen en tegelijkertijd als iemand me vraagt “hoe was ‘t?” dan weet ik niet waar te beginnen. Het is zo groot..”
Al in de jaren 80 bood ze hulp bij de opvang van Vietnamese bootvluchtelingen. De hulpverlening bracht haar in Ruanda en Vietnam. “De hulpverlening aan de vluchtelingen uit Vietnam heeft me naast mijn twee eigen kinderen ook Vietnamese adoptie kinderen en inmiddels kleinkinderen en achterkleinkinderen gegeven. Ik heb zoveel avonturen beleefd, mensen zijn zonder uitzondering dankbaar voor wat je voor ze doet. Als je in hart voelt dat je moet gaan dan moet je gaan. Ik word gedreven door mijn geloof maar ik ga niet om te bekeren. Ik hoop mensen te helpen, en bij te dragen aan een menswaardig bestaan voor anderen”.
Wat ons treft is haar vastberadenheid en haar kracht en als we vragen “Hoe gaat het nu verder?” is er maar één antwoord: “Ik ga terug, hoe dan ook. Ik weet nu hoe het er daar aan toe gaat. Ik weet de weg en ik denk dat ik nu nog meer kan doen. Mijn wens is om nog meer contact te maken met de mensen daar, ik wil graag meer naar de mensen zelf toe. Gezien worden is voor iedereen belangrijk, dat maakt het leven mooi. Als je huis en haard hebt moeten verlaten, onvrijwillig, vaak gepaard met geweld, en je komt aan na een barre tocht in een situatie die uitzichtloos lijkt, dan is het belangrijk dat je gezien wordt. Als mens, en daarom ga ik terug. Als het allemaal meezit dan ga ik in september of oktober. Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk spullen en geld op te halen om mee te nemen naar Samos”. We praten nog wat na en drinken meer thee. Dan stellen we haar onze laatste vraag. “Denk je nooit ‘dit is maar een druppel op een gloeiende plaat?..” Krachtig schudt ze nee. “Je zult maar die ene druppel zijn…”
In al die jaren dat we Talulabelle runnen is ons platform op social media steeds groter geworden. Wat nou als we ons podium gebruiken om een beweging te maken, om dingen te bereiken? En daarom publiceren we vandaag op deze plek dit verhaal. We hebben samen met Mieke een donatiepagina aangemaakt. Via https://www.geef.nl/nl/actie/hulp-aan-vluchtelingen-op-samos/donateurs kun je een bijdrage leveren van 10 tot oneindig veel euro's. Geven doe je vanuit je hart en mocht je iets kunnen missen dan willen we je daar enorm voor bedanken. Delen van dit bericht is fijn. Onder de donateurs verloten we cadeautjes. We hebben super toffe collega's (Gezinnig Buba B retro & vintage Urban Hippies Twee21 Adinda's World A Beautiful Story Halsoverkop Susan Pooye (De Winkel Oosterhout) Villa Aurenjo Chambres d'hotes die moois beschikbaar stellen. Daarover véél meer in onze volgende post. Vergeet dus niet je email-adres in te vullen als je een bedrag doneert.
Dank voor je tijd op deze zondag ☀️
34